W hiszpańskim, tryb przypuszczający jest używany do wyrażania wątpliwości, niepewności, prawdopodobieństwa, przypuszczeń lub domysłów. Ten tryb ma różne formy, a sposób ich tworzenia zależy od czasu, w jakim zdanie jest używane.
W przypadku trybu przypuszczającego w teraźniejszości, formę bazową tworzymy poprzez dodanie odpowiednich końcówek do czasownika w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Na przykład, dla czasownika "hablar" (mówić), formy będą wyglądały jak "hable" (myślę, że mówię) lub "hables" (myślisz, że mówisz).
W przypadku trybu przypuszczającego w przeszłości, mamy dwie formy. Pierwsza to dodanie końcówek "-ra/-ras/-ra/-ramos/-rais/-ran" do czasownika w pierwszej osobie liczby pojedynczej, np. "hablara" (myślałem, że mówię). Druga to alternatywna forma z końcówkami "-se/-ses/-se/-semos/-seis/-sen", np. "hablase" (myślałem, że mówię). Wybór między nimi może zależeć od regionu hiszpańskojęzycznego oraz od konkretnego czasownika.
W trybie przypuszczającym w teraźniejszości, formę bazową tworzymy poprzez dodanie odpowiednich końcówek do czasownika w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Na przykład, dla czasownika "hablar" (mówić), możemy powiedzieć "Es posible que yo hable español" (Możliwe, że mówię po hiszpańsku).
W trybie przypuszczającym w przeszłości, mamy dwie formy. Pierwsza to dodanie końcówek "-ra/-ras/-ra/-ramos/-rais/-ran" do czasownika w pierwszej osobie liczby pojedynczej, np. "No sabía que ella hablara francés" (Nie wiedziałem, że ona mówi po francusku). Druga to alternatywna forma z końcówkami "-se/-ses/-se/-semos/-seis/-sen", np. "Ojalá yo hubiese sabido" (Obawiam się, że nie wiedziałem).
Zasady te umożliwiają wyrażanie niuansów związanych z wątpliwościami czy przypuszczeniami, co czyni ten tryb ważnym w różnych kontekstach komunikacyjnych w języku hiszpańskim.